Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σήμερα και μπαίνοντας στα social media σε πιάνει μια περίεργη αίσθηση ασφυξίας. Βομβαρδισμός από αναρτήσεις σχετικά με την ημέρα, το καθένα διαφορετικού περιεχομένου από το προηγούμενο. Τελείως αποπροσανατολιστικό.
Πρώτα υπάρχουν τα κλισέ, ανθοδέσμες και κοσμήματα στις γυναίκες της ζωής μας, προσφορές καταστημάτων με καλλυντικά και εσώρουχα, στερεοτυπικά "αστειάκια" τύπου: «χρόνια πολλά στις δεν έχω τίποτα να φορέσω» και λοιπές αηδίες.
Μετά οι ευαισθητοποιημένες σελίδες που θίγουν χίλια ζητήματα σήμερα. Για τι να πρωτομιλήσουμε; Να μιλήσουμε για την απεργία των γυναικών στο Σικάγο, να μιλήσουμε για τις γυναίκες πρόσφυγες, για τις γυναίκες- θύματα γυναικοκτονίας, θύματα βιασμού, θύματα κλειτοριδεκτομής. Θύματα παντού.
Όλα αυτά, νυχοπατώντας γύρω και μην μπαίνοντας ποτέ, στο κυρίως θέμα, τον σεξισμό της όλης υπόθεσης. Γιατί χρειαζόμαστε αυτή τη μέρα; Γιατί τιμούμε ξεχωριστά τις γυναίκες σήμερα; Μήπως γιατί νιώθουμε τύψεις που όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου δεν τις τιμούμε και δεν τις σεβόμαστε όπως θα έπρεπε; Μήπως γιατί μας βολεύει η ιδέα ότι η γυναίκα είναι κάτι διαφορετικό, εξωγήινο, ιερό, με υπεράνθρωπες αντοχές όταν καλείται να φροντίσει τους άλλους; Μας βολεύει να την φορτώσουμε τον ρόλο της καλής μάνας, της καλής νοικοκυράς, της καλής κόρης, της καλής συναδέλφου ή επαγγελματία και όταν αυτή καταρρεύσει κάτω από το ασήκωτο βάρος των προσδοκιών και των απαιτήσεων των πολλαπλών της ρόλων, εμείς να απορήσουμε γνήσια γιατί. Αφού η προσφορά είναι χαρά και το μητρικό ένστικτο αξεπέραστο και δοσμένο από την φύση.
Δεν μπορώ να θίξω όλα τα ζητήματα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία, πόσο μάλλον σε χώρες του λεγόμενου "τρίτου κόσμου" και δεν θα το επιχειρήσω. Θα πω μόνο ότι όλα συμπυκνώνονται και ταυτόχρονα πηγάζουν από την ιδέα ότι η γυναίκα είναι κατώτερη του άντρα μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθεί γυναίκα. Και αυτό είναι κάτι που αντιμετωπίζουμε κάθε στιγμή, σε κάθε έκφανσή της ζωής μας και μια μέρα απλώς δεν είναι αρκετή για να λυθούν τα προβλήματα μας.
Σήμερα, τουλάχιστον, ας μην ψάχνουμε για γυναίκες - ηρωίδες, ας αφήσουμε την καθεμία να εκφράσει την εαυτή της όπως αυτή επιθυμεί, είτε διαδηλώνοντας, είτε διασκεδάζοντας με φίλες, είτε στο σπίτι της με την οικογένεια της είτε ότι άλλο ονειρευόμαστε. Ας αφήσουμε κάτω τους ρόλους μας για μια στιγμή και ας απολαύσουμε μια ανάσα απελευθέρωσης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου