Αφήστε τα Πλοία να Μπουν | Let the Boats In
Η έκθεση φωτογραφίας της Andreia A. Oliveira θα φιλοξενηθεί στον κοινωνικό χώρο “Οικόπολις” από τις 14 έως τις 28 Ιουνίου και θα είναι επισκέψιμη καθημερινά -εκτός Σαββάτου και Κυριακής- 6-9μ.μ.
Photo exhibition by Andreia A. Oliveira at “Ecopolis” social center, June 14-28, Monday to Friday, 6-9pm.
_________________________
Photo exhibition by Andreia A. Oliveira at “Ecopolis” social center, June 14-28, Monday to Friday, 6-9pm.
_________________________
“Είναι αρχές του 2020 και μόλις μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη. Μια πανδημία αρχίζει να μαίνεται σε όλο τον κόσμο. Στον κόλπο που λούζει την πόλη, τα νερά είναι ήσυχα και τα πλοία πάνε κι έρχονται. Δεν υπάρχουν πια πολλά να κάνει κανείς, παρά να κατέβει στην προκυμαία και να αναλογιστεί την υπνωτική τους παρουσία, σαν να κρέμονται ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα. Μεταφορείς αγαθών και ανθρώπων, ονείρων αλλά και εφιάλτων, ένα μέσο του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού, που εμπεριέχει την ανθρώπινη εκμετάλλευση και τις συνεχιζόμενες μορφές αποκλεισμού και διακρίσεων, τα πλοία αρχίζουν να φαίνονται αλλιώς: ως σημαίνοντα της επιθυμίας για απόδραση· ως τα αντικείμενα του βλέμματος ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό του βλέποντος υποκείμενου· ως υποκείμενο να είναι το ίδιο το πλοίο, μέσα από την αναγνώριση.. ως εικόνες και αντίστροφα, η Εικόνα ως Πλοίο.
Σε αυτό το έργο, εξερευνώ τα νοήματα αυτά μέσα από την αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας και με την χρήση αποσπασμάτων συγγραφέων, καλλιτεχνών, σκηνοθετών του κινηματογράφου, φιλόσοφων και ψυχαναλυτών, μαζί με φωτογραφικές λήψεις κυρίως από τον κόλπο της Θεσσαλονίκης, και μερικές από το εξωτερικό, που αντικατοπτρίζουν τα ταξίδια μου εκείνης της χρονιάς.
Οι φωτογραφίες/κείμενα που παρουσιάζονται εδώ στο Οικόπολις είναι το πρώτο μέρος ενός ευρύτερου project που περιλαμβάνει 52 εικόνες-πλοία, που θα εκτεθούν στα επόμενα λιμάνια της διαδρομής του. Η έκθεση “Αφήστε τα Πλοία να Μπουν” είναι επιπλέον ένα κάλεσμα για μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη προς εκείνους για τους οποίους τα πλοία είναι κυριολεκτικά μέσα επιβίωσης.”
Σε αυτό το έργο, εξερευνώ τα νοήματα αυτά μέσα από την αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας και με την χρήση αποσπασμάτων συγγραφέων, καλλιτεχνών, σκηνοθετών του κινηματογράφου, φιλόσοφων και ψυχαναλυτών, μαζί με φωτογραφικές λήψεις κυρίως από τον κόλπο της Θεσσαλονίκης, και μερικές από το εξωτερικό, που αντικατοπτρίζουν τα ταξίδια μου εκείνης της χρονιάς.
Οι φωτογραφίες/κείμενα που παρουσιάζονται εδώ στο Οικόπολις είναι το πρώτο μέρος ενός ευρύτερου project που περιλαμβάνει 52 εικόνες-πλοία, που θα εκτεθούν στα επόμενα λιμάνια της διαδρομής του. Η έκθεση “Αφήστε τα Πλοία να Μπουν” είναι επιπλέον ένα κάλεσμα για μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη προς εκείνους για τους οποίους τα πλοία είναι κυριολεκτικά μέσα επιβίωσης.”
“It's the beginning of the year 2020 and I have just moved to Thessaloniki. A pandemic starts to rage through the world. In the gulf that bathes the city, the waters are quiet, and the boats keep coming and going. There's little left to do except go down to the bay and contemplate their mesmerizing presence, as if suspended in between the sky and the sea.
Carriers of goods and people, of both dreams and nightmares, a means for imperialism, capitalism, including human exploitation and ongoing forms of exclusion and discrimination, boats start to appear as something else: as signifiers of the wish to escape; as the objects of gazing in-between inside and outside the viewing subject; as the viewing subject herself, through identification; as images and vice-versa, the image as a boat.
In this work, I explore these meanings through the telling of a personal story and the use of quotes by writers, artists, film directors, philosophers and psychoanalysts, together with photographs mostly made in the bay of Thessaloniki, and a few made abroad, reflecting the travels I did that year.
The photo-texts presented here at Oikopolis are the first part of a wider project comprising 52 image-boats, that will be shown at the next ports of call of the project’s journey. “Let the Boats In” is also a call for greater empathy and solidarity with those for whom boats are very literal means of survival.”
Carriers of goods and people, of both dreams and nightmares, a means for imperialism, capitalism, including human exploitation and ongoing forms of exclusion and discrimination, boats start to appear as something else: as signifiers of the wish to escape; as the objects of gazing in-between inside and outside the viewing subject; as the viewing subject herself, through identification; as images and vice-versa, the image as a boat.
In this work, I explore these meanings through the telling of a personal story and the use of quotes by writers, artists, film directors, philosophers and psychoanalysts, together with photographs mostly made in the bay of Thessaloniki, and a few made abroad, reflecting the travels I did that year.
The photo-texts presented here at Oikopolis are the first part of a wider project comprising 52 image-boats, that will be shown at the next ports of call of the project’s journey. “Let the Boats In” is also a call for greater empathy and solidarity with those for whom boats are very literal means of survival.”
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου